Մի օր էլ բալզաթցիները որոշում են, որ գնան Բալզաթից ու հարևան գյուղում ապրեն։ Որոշում են ու գնում։ Մի քիչ որ գնում են տեսնում են, թե աստղերը ինչպես են փայլում ու ասում են․
— Եկե՛ք, աստղ որսանք, հերիք է ինչքան ծաղրեցին, կարթերը բերեք, որսանք։
Գնում են, բայց կարթի տեղը պարան են բերում։ Պարանը թռցնում են, բայց չի հասնում։ Առաջնորդը վերև է թռչում, բայց ընկնում է, ոտքերը՝ ջարդում։ Գյուղացիները շվարած են մնում ու ոչ մեկ տեղից չի շարժվում։ Մինչև օրս իրենց տեղերում կանգնած են։